“Nannih nih, hi hnu thla li ah rawl tuan a cu lai, nan ti a si lo mei? Sihmanhsehlaw lo khi tha tein hei zoh hna hmanh u, rawl cu an hmin dih cang i tuan an cu diam cang.
Riantuantu nih a tuan man kha a hmuh lio cang i zungzal nunnak caah khan rawl kha a pumh lio hna; cucaah a tuhtu le a zuntu kha an pahnih in hmunkhat ah an i lawm lai.
Pakhat nih a tuh i pakhat nih a zun, timi bia cu a hmaan ngaingaimi bia a si.
Nan tuannak a si lomi lo ah khan rawl tuan awkah kan thlah hna; cuka ahcun midang nih khan rian cu an rak tuan i an rian tuanmi thawng cun nannih nih miaknak nan hmuh,” tiah a ti.
Nanmah hrimhrim nih kanmah bantukte khan nan tuah ve awk a si cu nan hngalh. Nan sin kan um ah khan kan tha a thu lo.
Ahohmanh nih alak in nan kan cawm lo. Kanmahte nih rian kan tuan; aho nan ca hmanh ah thilrit kan si nakhnga lo chun zan in kan tuan.
Mahti kan tuah kha nanmah zohchun dingah kan tuahmi a si.
Nan sin kan um lio kan in chimhmi hna cu; Ahohmanh riantuan a duh lomi cu ei awk zeihmanh pe hna hlah u, ti a si.
Chun a si chung cu, a ka thlahtu rian kha kan tuan zungzal awk a si; ahohmanh nih riantuan khawh lo caan, zan caan kha a ra lio, a ti. Cucaah thatnak tuah kha ba hlah usih; kan ngol lo ahcun a theitlai kan zuun caan kha a phan te ko lai.